Mogę uczciwie powiedzieć, że w zdecydowanej części mojego życia jestem tu i teraz i jestem
świadomie. Zgadzam się, że nie musi być grubej, dzielącej krechy praca + czas wolny, kiedy praca nie przekracza wszelkich możliwych granic kosztem innych aspektów życia, jest „życiodajna”, widzę w niej wartość dla siebie i innych. Uważam również, że istotne jest oddalenie się od czasu do czasu w miejsce ustronne i zrobienie „big picture” na swoją codzienność (niekoniecznie tylko w czasie
urlopu).
Doceniam w życiu pewną etapowość: coś się kończy, coś zaczyna. Lubię domykać sprawy na każdym etapie/wyjaśniać to, co niedopowiedziane, by móc ruszyć bez zbędnego balastu, z radością (i czasami niepewnością) w to, co nowe. Moim zdaniem łatwiej oderwać się od przeszłości dzięki umiejętności przebaczenia, zarówno sobie jak i innym, bo wówczas można zajrzeć ze spokojem do skarbca pt. „przeszłość – doświadczenie życiowe”, kiedy zajdzie taka potrzeba. Potwierdzam, że najpierw trzeba być wolnym, odkryć swoją wartość i piękno, by później dostrzec je w drugim człowieku.
A co do kreski mojego życia? Jest różnorodna, ale dzięki temu taka ciekawa. Widzę, że nawet z trudnych relacji/wydarzeń można wyciągnąć to, co sensowne i wartościowe. Obecnie jestem w dobrym momencie: w czasie nadziei, oczekiwania na narodziny ukochanego Maleństwa, przygotowania do jeszcze większej odpowiedzialności, czasie obfitującym w nowe doświadczenia…
